ارمی
ما چقد بدبختیم
تو همون برنامه که بهتون گفتم یه دوست پیدا کردم که تو کره زندگی میکرد
بهم گف که بیا اینجا همه چیو ردیف میکنم و اسپانسرت خودمم البته اینم بگم ایرانی بود
نتونستم بهش بگم خواهرم ما ایرانیم خانواده ی ما ضد اینان ( اینو به مامانم نگفتم بگم از همه چی محرومم)
خلاصه فهمیدم که هیچ موقع نمیتونیم به کنسرت گروهی که میخواییم بریم اگه هم بریم ی معجزست
سوس ماست پلییییی😭😭😭😭
آرزوشو باید ب گور ببریم فک کنم.....
همیشه میپرسم از خدا، مگ من چیم از دخترای کره ای یا امریکایی یا عرب کمتره ک نمتونم برم کنسرت...
من چیم کمتر از بقیه ارمیای خارج از ایرانه ک نمیتونم لایت استیک و گوشی بی تی اس داشته باشم ؟
ولی خب... باید امیدوار بود :)
خب شاید اون معجزه اتفاق افتاد...
ناراحت نباش عزیزم...
نمیدونم چی بگم
ما از بچگی خیلی محدودیتا کشیدیم،چه تو جامعه خانواده مدرسه و...که تقریبا هیچ کدومش تقصیر ما نیستو هیچ نقشی توش نداشتیمو خودمون انتخابشون نکردیم
نمیتونم بیشتر بازش کنم هرچند دلم خیلی پره
ولی من خیلی امید دارم به آینده❤️
ای فاک تو شانسمون با این کشوری که توش به دنیا اومدیم ینی اه اه اه 😭😭😭😭 خدایا بکش و راحتم کن😭🤦♀️
ممنونم عالیم
هیچی والا گیر مدرسم همش
تو چخبر؟
بلخره خورشید ماهم ی روز طلوع میکنه :)
وای خدایا لعنت به کنجکاوی که بو جونم انداختی
